Metajezik iščašenog žanra

Song u postdramskom tekstu Milene Marković

Knjiga otvara jedno polje intertekstualnog čitanja u kojem se prati dramaturgija Milene Marković u korespondenciji sa Brehtovim epskim teatrom, fragmentarnom formom postdramskog teksta, kao i način na koji se uspostavlja metatekstualna veza na posebnoj liniji srpske dramske tradicije – Borisava Stankovića, Aleksandra Popovića i Ljubomira Simovića.

Dominantna karakteristika poetike Milene Marković, kako nalazi autorka, podjednako je izražena u njenoj poeziji i drami, a odlikuje je eksperiment i poigravanje formom kao i kanonima žanra, pri čemu je u njenom celokupnom opusu posebno provokativna i zanimljiva upotreba songa. Poglavlje „Formatiranje songa“ odnosi se na dramski tekst Milene Marković i prati kontekstualizaciju delova teksta namenjenih pevanju, upotrebu prvih prepeva poznatih matrica i promenu konteksta, do pesama koje Markovićeva prenosi iz svojih pesničkih zbirki i faze kada ih i formalno obeležava kao song. Tako autorka termin performativ upotrebljava u tumačenju funkcionalnosti songa unutar dramske strukture. Istraživati ulazak poezije u dramski tekst i dramatičnost jezika poezije Milene Marković, smatra Vera Kopicl, znači istovremeno predstavljati žanrovske mogućnosti i način na koji umetnička forma sama po sebi postaje simbolička igra, znak. Zato je analiza složenog poetskog sveta i komplikovanih umetničkih strategija morala biti potkrepljena i teorijskom aparaturom: Aristotelovim insistiranjem na pesničkom jeziku u drami, teorijom performativnosti Džudit Batler, Brehtovom dijalektikom svakodenevnog pozorišta i V-efekta, strategijama feminističkog pozorišta, transformativnom analizom i teorijom intertekstualnosti Julije Kristeve, kao i iskustvima eksperimenata jezičke poezije, dekonstrukcije postdramskog teksta, metajezika iščašenog žanra.

– dr Branka Jakšić Provči