Fusnota (R)

Ispisana u slavu književnog duha, a na tragu teze da »književnost koja ne uznemiruje, koja ne podriva sve vrednosti, koja se ne obrušava na sve tačke oslonca ovog našeg sveta, pa i sopstvenu - i nije književnost», Fusnota Milisava Savića, razotkriva jedan lični književni i poetički koordinatni sistem ovoga pisca.U formi pripovednog i esejističkog melanža, stalnog privida autobiografske proze, o sebi i o drugima, «između legende i blata istorijske zbilje», pred čitaocem defiluju pisci Borhes, Andrić, Crnjanski, Kiš, Pavić, Dragoslav Mihajlović, Josić Višnjić..., različiti jogiji i komesari, «banditi» i «profesori», traga se za antinomijama u koje su istovremeno sapeti i život i literatura, odgovara na pitanja ko jeste, a ko nije pisac, šta jeste, a šta nije literatura, kako se u biografijama i sećanjima laže, i gde se lični život sudbinski preseca sa opštom i ličnom književnom stvarnošću.Pišući o teroru političke stvarnosti i o umetničkoj, koja je nadrasta i koja joj se suštinski suprotstavlja, o stvarima koje se tiču vlastite književne radionice i poetičkog skladišta, a bez naoko vidljive fabule, Savić u ovoj svojoj Fusnoti uspeva da ostvari značajne i produbljene uvide u ono što nas se tiče, a da nas, čitaoce, uz pomoć stalnog aspekta pripovedne neizvesnosti kao svojevrsnog «lepka», uvuče i zadrži u ovom povlašćenom prostoru književne igre.Nenad Šaponja