Pored ostalih ciljeva ova je knjiga imala još i taj da dokaže da su u bivšoj Kraljevini Srbiji upravljali državom ljudi koji nisu imali moć da sami stvaraju ideje, koje oduševljavaju život naroda i koje u sebi nose klicu opšteg napretka, i da su ti ljudi nemajući urođenu sposobnost za stvaranje ideja pabirčili ovakve ideje iz novina, koje su pojedini državljani isticali u raznim slučajevima. Knjiga je dokazala da oni nisu bili čak ni toliko sposobni da mogu shvatiti kad je vreme da se te ideje razviju i ostvare da bi dale dobre posledice, već su ih ostvarivali dockan, kad je nered u javnom životu buktao u plamenu ili kad nji hovo ostvarenje nije moglo dati zadovoljavajuće rezultate.
U knjizi je dokazano i to da su oni ovako radili zato što su se stideli da usvajaju tuđe ideje, pa su zbog toga čekali da javnost zaboravi tvorca ideje, te da je oni tada mogu pripisati sebi. Utvrđeno je da su ova dva uzroka održavali zemlju i narod u začmalosti.
To što sam napred rekao da je postojalo u biv. Kralj. Srbiji postoji i danas u Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca. I danas naduveni mozgovi žive od ošljarenja tuđih ideja. I danas ljudi koji su uobrazili da su državnici nisu u stanju čak da shvate ni vreme kad treba jednu ideju ostvariti, i danas „veliki mislioci“ na nedopušten način prisvajaju sebi tuđe ideje, a toliko su nerazboriti da se ne umeju da zastide što te tuđe ideje ne ostvaruju onda kad je vreme i pre no što se prouzrokuje u narodu haos.
Srpski narod je imao, u svome istorijskom životu, dva velika državna sloma. Prvi je izvršen 15. juna 1389. godine, pod carem Lazarem, a drugi 4. oktobra 1915. godine (po starom kalendaru), za vlade kralja Petra I Karađorđevića, koga je kao bolesnog zastupao u vršenju kraljevske vlasti, njegov mlađi sin i naslednik prestola, Aleksandar Karađorđević.
Iz doba prve propasti nije ostalo u srpskoj književnosti ozbiljnih i tačnih pisanih izvora, koji bi pomoću dokaznih sredstava utvrdili prave uzroke, zbog kojih je ona nastupila. Ovaj osnovni i najkrupniji istorijski nedostatak, koji onemogućava tačno poznavanje ove prošlosti srpskoga naroda, pojavio se otuda što je srp. narod onda imao malo ljudi dobro pismenih i što i ovaj mali broj dobro pismenih ljudi nije bio svestan ove potrebe.
Ova dva uzroka dali su tu rđavu posledicu, što je kao najvažniji izvor za istoriju toga doba ostalo obećanje ondašnjeg neprosvećenog naroda, koje se nalazi izraženo u narodnim pesmama. Kao takvo ovo je osećanje svu krivicu za ovu propast zbacilo na Vuka Brankovića iako je pored ovoga bilo još i mnogo drugih uzroka, koji su prouzrokovali ovu propast.
Recenzije
Obriši filtereJoš nema komentara.