Sabrane pesme Branka Ve Poljanskog

„Kao nekakav terazijski bitnik pre bitnika, sa srcem liričara i bez dlaka na jeziku, i naivan i oduševljen, neizlečivo bolećiv i gotov na svađu sa Beogradom, ali i sa zemljskom planetom, sa čitavim kosmosom, on je sanjao, kao njegov „junak” Nikifor Morton iz knjige 77 samoubica, nekakvu „plastiku duševnosti, i razbijao glavu kako da digne zemaljsku loptu u vazduh.“
– Radomir Konstantinović

Od dadaista je preuzeo parole, tipografske maštarije i poetiziranje kolokvijalnog govora mase i ulice, od futurista zaokupljenost tehnikom, sadašnjošću i neposrednom okolinom, od ruskih avangardista zaumnost, od nadrealista automatsko pisanje i socijalni bunt, od ekspresionista kinetizam i potrebu da u opštem ništavilu pronađe i označi tačku smisla na koju može računati umetnička potreba. Pa ipak, svi ovi uticaji i postupci pervertirani su u poeziji zenitiste Branka Ve Poljanskog, izvrnuti na svoje naličje (samo)negacijom i ironijskim otklonom lirskog subjekta.

„Cinik od neizmerne pradobrote”, kako je samog sebe krstio, sanjao je raspad uma, razaranje sintakse i balkanizaciju Evrope, tražio snagu u najprimitivnijoj elementarnosti, antilirizmu i dobro tempiranim paradoksima, i za svega nekoliko godina došao do vrhunca spontanog pesničkog govora, očišćenog od kulturalnih i književnih naslaga.