Polihistorska istraživanja

Jasno obrazložen i argumentan odgovor na izazove savremenih napada na temelje srpske kulture i državnosti, dat kroz niz tekstova o lažnim i autentičnim intelektualnim veličinama.

Šta je srpski odgovor Latinki Perović i Ivanu Čoloviću?

Šta se ne sme, a šta je dozvoljeno kritikovati?

Ko su najveći umovi srpske kulture 20. veka?

Ponekad nailazimo na greške koje bacaju tamnu senku na opštu kulturu Latinke Perović. Tako u jednoj rečenici o Milanu Bogdanoviću dolazi do koncentracije materijalnih grešaka: „U književnoj kritici nastavio je onu orijentaciju koju je krajem XIX veka započeo Ljubomir Nenadović, a posle Prvog svetskog rata na Beogradskom univerzitetu nastavili Pavle Popović i Jovan Skerlić.“ (322) Nije tačno da je Ljubomir Nenadović iskazivao bilo kakvu kritičku orijentaciju „krajem XIX veka“, jer je bio mrtav 1895. godine, jer se uopšte nije bavio književnom kritikom i jer je takvu orijentaciju iskazivao Ljubomir Nedić. Nije tačno da je takvu orijentaciju posle Prvog svetskog rata mogao nastaviti Jovan Skerlić, jer je umro 1914. godine, pa su on i Pavle Popović na Beogradskom univerzitetu mogli ostvarivati svoje kritičke i književnoistorijske orijentacije – uostalom različite od onih koje je oblikovao Ljubomir Nedić – samo pre Prvog svetskog rata.

Ove rečenice o Milanu Bogdanoviću napisane su – kao predgovor jednoj knjizi – 2009. godine, da bi u ovom obliku – kao pogrešna tvrđenja – bile prenete u Dominantnu i neželjenu elitu. Da li je moguće da niko – u periodu od 2009 do 2015. godine – nije primetio koliko su one netačne? Ili nije bilo nikog ko bi rizikovao izvestan broj neprijatnosti i uvreda koje bi se sručile na njegovu glavu ako ukaže na njih? Čita li, uopšte, neko ono što piše Latinka Perović, proverava li neko istinitost njenih citata, ili se sve što ona saopšti prima na isti način kao što se to činilo dok je bila sekretar CK SK Srbije: idolatrijski, bez ikakve provere, sa afirmacijom njene ideološke i političke orijentacije?