Ludački rukopis

Ludački rukopis Dragana Lakićevića, autora preko dvadeset pesničkih i proznih ostvarenja, jednog od najaktivnijih predstavnika srednje generacije savremenih srpkih pisaca, u podnaslovu ima odrednicu „Beogradske priče“. Time se adekvatno označava prostor u kojem se odvija sadržina priča, kao što se nagoveštavaju i tematski i duhovni okvir knjige. Književni junaci Ludačkog rukopisa izabrani su među onim stanovnicima Beograda koji su sami po sebi, svojom pojavom, izgledom, karakterom, osobinama, zanimljivi kao mogućni književni likovi, jer već poseduju znatan stepen neobičnosti, „očuđenosti“, slikovitosti i provokativnosti, koja ih unapred preporučuje za književnu obradu. To su uglavnom beogradski periferijski marginalci, božjaci, ljudi sa samog ruba realnog života ili takozvani „otkačeni“ tipovi koji svoju neostvarenost u okvirima društvenog, profesionalnog ili porodičnog života nadoknađuju mitomanstvom i iluzijama o svojoj misiji, veličini, sposobnostima. Neprestanim pričama, obraćanjem i besedama radoznalim slušaocima i prijateljima po beogradskim javnim prostorima, parkovima, bibliotekama, kafanama, kafićima, stanovima, oni svoje iluzije i opsesije isključivo verbalno ostvaruju, ali se time i sebi i drugima bar donekle potvrđuju kao ličnosti. Priče sa takvom sadržinom za osnovu imaju psihološke portrete ličnosti, što ih i čini veoma raznolikim i zato još zanimljivijim različitim vrstama čitalaca. Ostvareni slikovitim proznim jezikom, ispunjeni humorom i zanimljivim detaljima, narativni portreti u pričama Ludačkog rukopisa svojom sadržinskom provokativnošću i verbalnom dinamikom potvrđuju stalnu potrebu čoveka za komunikacijom i razumevanjem.