Latice jednog cvijeta

U dramskom delu „Latice jednog cvijeta“ Vjere Rašković Zec glavni likovi su srpska deca zatočena u logorima u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj. Reč je o autentičnim događajima iz 1942. godine, kada su, posle ofanzive na Kozaru, hrvatske ustaše odvojile od roditelja svu decu, od novorođenčeta do uzrasta od 14 godina, i smestili ih u zasebne logore u Jasenovcu, Staroj Gradiški, Jastrebarskom, Sisku. Logori za decu postojali su samo u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj i nigde više na svetu.

Kroz dijaloge dece-logoraša, augorka predočava razmere ovog stradanja i pritom ukazuje na podvig Dijane Budisavljević, koja je uspela da izbavi i od sigurne smrti spasi više od 12.000 dece. Deca koja su preživela logorske strahote oglasila su se posle rata. „Tražim bilo koga svoga, mislim da sam sa Kozare“ – bio je tada najčešći novinski oglas. Mnogi glasovi su ostali bez odziva.