Kosovo i Metohija: etničko nasilje u službi velikih sila

Od ranog srednjeg veka do druge polovine XIX veka Srbi su autohtono stanovništvo Kosova i Metohije, na čijem prostoru nredstavljaju izrazito većinsku populaciju. Tri veka etničkog nasilja, pogroma, prinudne promene vere, otimačine i masovnih zločina, bilo je notrebno da se srpska većina od preko 90% pretvori u manjinu pod osvajanjima i demografskim pritiskom iz susedne Albanije. Ovaj dugotrajni istorijski proces po pravilu se dešava u neposrednoj službi dominacije velikih sila, Turske, Austrougarske, Italije, Nemačke, sve do aktuelnog globalnog, kao i regionalnog hegemona. Najbolji dokaz rušilačkog karaktera albanskog osvajanja Kosova i Metohije jeste stanje kulturne baštine na prostoru na kome albanski element nije uspeo da sagradi nijedan spomenik vredan istorijskog kulturnog nasleđa. Kao jedini izuzetak može se smatrati Sinan pašina džamija sagrađena, u vreme turske dominacije, od kamena za tu svrhu razrušenog manastira Svetih Arhanđela kod Prizrena. Kulminacijom nasilja i besčašća najdragocenije svedočanstvo srpskog srednjevekovnog kulturnog i duhovnog kontinuiteta može voljom UNESKO preći u nadležnost njenih vekovnih i dojučerašnjih rušitelja. Članstvom u ovoj agenciji prejudicira se ppitom članstvo Kosova u Ujedinjenim nacijama kao završni čin legalizacije globalnog bezakonja. Lobiranjem, pritiscima i manipulacijom od strane međunarodnih predatora, ove međunarodne ustanove gube na taj način smisao i svrhu svog postojanja. Otuđenje kuturnog nasleđa, stvarno i simbolično zatiranje i camih tragova postojanja srpskog naroda na Kosmetu, jeste anticivilizacijski čin kojim takozvana međunarodna zajednica označava odsudni akt svog rušilaačkog besporetka. Vojna agresija 1999. i skandal prepuštanja kulturnog blaga njegovim pljačkašima i rušiteljima jeste klimaks koliko i početak kraja opsesivne dominacije sa njenim pogubnim posledicama u međunarodnim odnosima.