„Knjiga Milene Vladić Jovanov najpre se bavi intrinsičnim pristupima Eliotu, dakle onim koji za prisustvom smisla, odnosno za „istinom“ pesme tragaju unutar nje same. Autorka prikazuje uvide većeg broja anglosaksonskih kritičara, koje naziva centriranim strukturama, jer u potrazi za glasom, svešću, subjektom, kao zalozima prisustva smisla, jedinstvenog značenja, istine neminovno izneveravaju upravo ono za čim streme. Eliotovo pesničko stvaralaštvo autorka sagledava kao složeni sistem u kome pesme kao jedinice sistema ne dobijaju svoje značenje, tumačenje ako želimo, u odnosu na unapred zadatu istinu ili na samu ideju o jedinstvu značenja, već u odnosu s okolinom, okruženjem, kontekstom, koji u ovom slučaju predstavljaju pesme u samom sistemu, jedne u odnosu na druge, ali i čitavo bogatstvo citata, aluzija na druga književna i umetnička dela, na koja se Eliot pozivao ne samo u „Pustoj zemlji“ već zapravo od prvih stihova rane poezije. Autorkina smelost ogleda se u činjenici da je odabir da se govori o dinamičnom karakteru poetskog sistema sebe neminovno ukleštio između promenljivosti i arbitrarnosti do kojih vodi dinamika, i uređenosti koju, svojom etimologijom, sugeriše reč sistem. U tom smislu, pojedini delovi studije, kao poprište borbe između stalne promenljivosti i konačne uređenosti, daleko prevazilaze opis jednog književnog opusa, i pretenduju da nešto dodaju i teoriji interpretacije. Poseban doprinos ove studije čine i prevodi Eliotove rane poezije, koju autorka sada prvi put predstavlja srpskoj čitalačkoj javnosti.“
Iz Recenzije Vladimira Gvozdena
Recenzije
Obriši filtereJoš nema komentara.