Hronološki okvir knjige obuhvata vreme od Berlinskog kongresa 1878, do Haške konferencije 1899. U knjizi je reč o životu Srba na Kosovu i Metohiji i njihovoj borbi za opstanak. Hrabrost i stradanja koja su pratila tu borbu autor je predstavio kroz obilje istorijskih izvora, što rukopisu daje puni naučni kredibilitet. Islamizovane Arbanase osmanske vlasti su isturale na branik očuvanja teritorijalnog integriteta Osmanskog carstva a njihovi odredi borili su se u redovima turske vojske ili su kao neregularna vojska učestvovali u gušenju buna i ustanaka hrišćana u Turskoj kroz čitav 19. vek. Seme zla posejano između dva naroda u ranom 19. veku, klijalo je i raslo je brzo, krećući se ka istrebljenju Srba sa prostora Osmanskog carstva, koje su osmanske vlasti podsticale težeći ka verskoj homogenizaciji stanovništva. Dok su sultan i Porta koristili Arbanase kao udarnu silu protiv srpskog naroda na Kosovu i Metohiji, Austro-Ugarska je nastojala da Prizrensku ligu i arbanaški nacionalni pokret okrene protiv Srbije i Crne Gore koje su po mišljenjima bečkih političara bili glavna prepreka germanskom prodoru ka Solunu. Osnivanjem Prizrenske a potom i Pećke lige verska i etnička netrpeljivost Arbanasa prema Srbima dobila je nov politički zadatak – sistematsko istrebljivanje Srba koje je na prostoru Kosova i Metohije dobilo apokaliptične razmere.
Autor je predstavio i izazove sa kojima se srpska država suočavala ne bi li sačuvala svoje saplemenike u centralnim oblastima Stare Srbije. Kraljevina Srbija nije mogla da ostane ravnodušna prema sudbini svojih sunarodnika na Kosovu i Metohiji. Glavni cilj njene politike svodio se na poboljšanje položaja srpskog naroda.
Recenzije
Obriši filtereJoš nema komentara.