Crna Moralina

Eftihija Panajotu u svojoj drugoj knjizi poezije Crna Moralina eksperimentiše sa ispovednim poetskim diskursom stvarajući priču o različitim oblicima represije, onako kako se oni formiraju u kolonijalnom ili totalitarističkom sistemu, ali i u međuljudskim odnosima.

U priči o crnoj Moralini, mladoj crnkinji koja na mapi traži mesto gde su svi ljudi srećni, uloge i granice su fluidne, a budućnost se najavljuje kao zastrašujuće neizvesna. Ali crna Moralina se ne boji visine, ne boji se praznine, u svoju svesku ucrtava trougao i peva srceparajuću pesmu. Strah i ludilo utiru put ekstazi.

Čitalac traži svoje mesto u ovoj eksplozivnoj igri rečima koja iz refleksije unutrašnjeg sveta pesničkog subjekta prerasta u društveno-političku agoniju.