Stogodišnji rat I-II

Prva knjiga o Stogodišnjem ratu na srpskom jeziku.

„Vidim da je sav sveti hrišćanski svet u mukama zbog ratova i mržnje, zbog krađa i nesporazuma, tako da teško može da se nađe neka mala zemlja, vojvodstvo ili grofovija, koja živi u miru“. Tako je 1380. godine, u Drvetu bitaka, napisao Onore Bone. To još nije bila ni sredina rata, a već je najjači utisak bio propast hrišćanskog sveta.

A upravo je to, dugoročno, i bila najznačajnija posledica rata. Do 1330. godine, Evropa se smatrala feudalnim hrišćanskim svetom. To znači da je ujedno bila verski jedinstvena i politički izuzetno rascepkana. Uprkos nekim jeretičkim učenjima, Crkva je ostala krasna ujedinjujuća građevina, sa jednoobraznom i hijerarhizovanom strukturom kojom se upravljalo iz Rima, univerzalnim jezikom, latinskim, jedinstvenim simbolom vere, administracijom i poreskim sistemom. Svetovni svet činilo je mnoštvo feuda koje su povezivali nestalni međuljudski odnosi unutar lokalnih federacija, odnosno kneževina i kraljevina, a na čijem čelu je, samo teorijski, bio Car. Od 1350. do 1450. godine došlo je do dvostrukog razvoja u suprotnom smeru: jedinstvo hrišćanskog sveta se raspalo na nacionalne Crkve, a feudi su se okupili u nacionalne monarhije. S jedne strane, dakle, raspad, a sa druge spajanje, da bi se došlo do sklada u kojem su se poklapali verski i i politički elemeniti u nacionalnim monarhijama. To je bio prelazak iz hrišćanskog sveta u Evropu nacionalnih država.