Posle propasti srpske srednjovekovne države, a pre presudne Mohačke bitke, Srbi i njihovi tadašnji predvodnici i prvaci, glavari, knezovi, serdari, vojvode, barjaktari, isticali su se po uspešnom, viteškom učestvovanju u borbama za hrišćanske, ugarske i sopstvene, statusne, materijalne, lične i političke interese. Prelazeći u Ugarsku, srpska vlastela i jedan deo srpskog plemstva, svrstavali su se na protivugarsku stranu s uverenjem da je to najbolji, a možda i jedini način da opstanu kao pojedinci, starešine, narodni predstavnici i da pri tom nepovratno ne izgube sve izglede za opstanak naroda i očuvanje njegovog nacionalnog identiteta.
Uz njih su pristajali većinom i svi drugi preseljeni Srbi koji su se najpre, od početka vladavine Matije Korvina kao ugarskog kralja (1458), spontano, a zatim od njegove strane i organizovano, naseljavali opustošene, južne zemlje Kraljevstva i pripremali se za odbranu od turskih zavojevača. Da bi što više pridobio za sebe i svoju državnu politiku tadašnju elitu srpskog naroda, srpsku vlastelu i nacionalne prvake, ovaj vladar Ugarske nudio im je podršku, titule, povlastice, obezbeđujući na taj način pozitivni odgovor despota Vuka Grgurevića, Stefana i Dmitra Jakšića, Miloša Belmuževića, Vladislava, srednjeg sina hercega Stjepana Vukčića Kosaču, Balše Hercegovića, sinova već umrlog Stefana Brankovića – Jovana i Đorđa, Grgura Popovića i porodice Petričić inače srpskih vlastelina u Sremu kao i mnogih drugih istaknutih i uglednih srpskih prvaka i zemljoposednika.
– iz Uvoda
Recenzije
Obriši filtereJoš nema komentara.