Ispitivanje državnosti i pravnosti Nezavisne Države Hrvatske (NDH) veliki je naučni, posebno zbog individualnog i kolektivnog emocionalnog naboja koji sama pomisao na NDH stvara. Međutim, Miloš Zdravković na originalan i sveobuhvatan način obrađuje upravo pitanje državnosti i pravnosti NDH, pitanja koja nisu temeljnije razmatrana u našoj i stranoj doktrini.
Da bi se pristupilo ispitivanju problematike rada – državnosti i pravnosti NDH – bilo je prethodno neophodno opisati istorijsko-političke aktere, događaje i ideje koji su doveli do nastanka NDH od postavljanja i rešavanja hrvatskog pitanja unutar Austrougarskog carstva do jugoslovenskog kraljevstva. Na osnovu tog konteksta autor pristupa traženju odgovora na pitanja „da li je u NDH postojao pravni poredak ili je, možda, važio poredak sile ili čak zločina, odnosno, da li je NDH uistinu bila prava država ili kakav drugi politički entitet“.
U raspravi autor iznosi dokaze i izvodi zaključke koji se nalaze van nacionalnih, ideoloških, političkih ili religijskih okvira. Taj okvir u kojem se bez mržnje i pristrasnosti može raspravljati o kontroverznim pitanjima i njihovim različitim aspektima pruža pravna teorija. Bogatstvo metoda kojima raspolaže pravna teorija i snaga argumentacije koja izvire iz njihove pravilne primene, pokazaće na delu njen prestiž u odnosu na druge naučne discipline društveno-humanističke orijentacije onda kada se povede rasprava o temama koje bude uspavane duhove i raspiruju strasti miliona.
Personalni sastav ustaških vlada od prve, pa sve do one sedme, pretežno su činili pravnici. Okupljeni ispod Pavelićevog autoriteta, u okviru sopstvenih moći i van okvira sopstvenog zakonodavstva, operativno su pokrenuli obračun s unutrašnjim neprijateljima. U procesima dekonstrukcije i zarobljavanja države, vičnost pravnika je nenadmašna, o neprimerenom odnosu pravnika prema pravu i državi kao glavnim predmetima njihovog profesionalnog usmerenja, ovde isključuju svaku koincidenciju. Kako reč obrazovanje već i etimološki, ukazuje na obraz, dakle, na poštenje i integritet, a jurisprudencija kao pravničko obrazovanje posebno, onda bi onim pravnicima koji su svoje poznavanje prava zloupotrebili u svrhu njegovog potpunog pervertiranja, trebalo osporiti stručno zvanje. U tom cilju, ova analiza jednog četvorogodišnjeg istorijskog fenomena i uloge koju su u njemu odigrali školovani pravnici, na čelu sa Antom Pavelićem, dokazuje jedan univerzalni odnos – da se mera uspešnosti ustaškog i svakog sličnog destruktivnog poduhvata podudara sa merom odricanja od osnova sopstvene, pravničke struke.
Recenzije
Obriši filtereJoš nema komentara.