Periferna Europa

U knjizi Periferna Europa bavimo se krizom EU u kontekstu europeizacije i specifične pozicije koju je europeizacija zauzela nakon kraja hladnoga rata. Plan integracije koji bi postsocijalistički Istok trebao povezati sa “starim“ dijelom kontinenta i postkomunistički blok na periferiji spojiti s demokratskom jezgrom Zapada odvijao se po zapadnocentričnim, europocentričnim i postkolonijalnim scenarijima. To nisu bile tri odvojene faze integracije: njihovi su se vremenski okviri preklapali, a povremeno bi izgurale jedna drugu u antagonističkim odnosima često se izmičući jedna drugoj i vraćajući se u novim diskurzivnim formacijama. Temeljna struktura odnosa koja je svladavala naizgled neuređeno shvaćanje postkomunističkog Istoka bila je ugrubo razdijeljena po dvije osi: najprije po osi razlike, a onda po osi srodnosti. Zbog te dvostruke prirode odnosa koji su uređivali procese integracije čitav je sustav upravljanja Europske Unije u regiji moguće nazivati postkolonijalnim, pri čemu je centar provodio politiku unutrašnjeg kolonijalizma, a periferija je postupno preuzimala ulogu imperijalne granice.