Pad Carigrada 1453.

Počev od otomanskog pohoda na Evropu krajem XIV veka, Ransiman nam, istorijski precizno i istovremeno dirljivo, pripoveda o očajničkim pokušajima poslednjih vizantijskih careva da dobiju pomoć od sve ravnodušnijeg Zapada, o unutrašnjim trvenjima hrišćanskih kraljevina na Balkanu – kako latinskih, tako i pravoslavnih – koja su omogućila otomanskim sultanima da osvajaju jednu po jednu teritoriju, dostižući vrhunac opkoljavanjem i osvajanjem Konstantinopolja, kao i o prilikama u Gradu gradova neposredno pred osvajanje koje su bile samo senka negdašnje slave.

Po Ransimanovom mišljenju, Otomani su Konstantinopolju i osvojenim teritorijama udahnuli svež vazduh i dali im novu životnu snagu. Grad je obnovljen, a Grci su opstajali kako su najbolje znali i umeli, do ranog dvadesetog veka. Ransiman smatra i da je manje zlo što su grad osvojili Turci nego da je dopao pod vlast Latina, s obzirom da je Grcima i Slovenima bilo dopušteno da zadrže svoju pravoslavnu veru i kulturu, što bi im papski Zapad silom onemogućio. Pripovedački stil, preciznost i nadasve istorijska analiza učinili su ovo Ransimanovo delo klasičnim.