Pripovest Sema Šeparda visokog emotivnog naboja, prepuna uspomena, počinje prizorom čoveka koji se nalazi u svojoj kući, u zoru, okružen jasikama i kliktavim smehom kojota, dok u tišini savladava razdaljinu između sadašnjosti i prošlosti. Sve više obuzet uspomenama, vidi sebe u prikolici na filmskom setu gde ga iz ogledala uokvirenog sijalicama posmatra lice kakvo je imao u mladosti.
Njegova složena nutrina dopire do nas kroz prizore planina i pustinja kroz koje se vozi, dok putuje zemljom, nošen džezom, benzedrinom, rokenrolom, i nemirom rođenim iz izgnanstva. Ritmovi pozorišta, jezik poezije, i sumorni humor, prepliću se u ovoj fascinantnoj meditaciji o prirodi iskustva, u isto vreme slavljeničkog, nadnaravnog, gorkog i nezaboravnog.
Pozvao bi me usred noći odnekud s puta, iz nekog napuštenog grada u Teksasu, sa benzinske pumpe kod Pitsburga ili iz Santa Fea gde se parkirao u pustinji, da čuje kojote kako zavijaju. Ali najčešće bi me zvao iz svog doma u Kentakiju, tokom hladnih, mirnih večeri, kada ste mogli da čujete zvezde kako dišu.
Predgovor napisala Peti Smit, u prevodu s engleskog Ivane Đurić-Paunović.
Recenzije
Obriši filtereJoš nema komentara.