Mali Murat

Viru se ne suprotstavlja snagom. Viru prvo treba dopustiti da vas odvuče u središte, a onda se odmerenim pokretima iz njega izlazi, plivanjem uz struju. Sa tim predznanjem čitalac treba da pristupi i debitantskom romanesknom toku Malog Murata, tom jezičkom i sižejnom vrtlogu, koji vas nespremne “ošamari” na početku, zavrti sa protagonistom od Zavoda za lečenje bolesti zavisnosti do maglovitog Tvin Piksa, od Gordane do Rajkana, a onda centripetalno odvuče ka prvim detinjim „packama“ i žabljim igrama, ka rodnom mestu prve traume i prve povodljivosti, koje su izvukle početnu liniju tlocrta egzistencijalnog dna. I mada čitalac nipošto neće izaći suv iz romana Vladimira Vulevića, neće se ni udaviti u njemu, pošto mu je obala ipak garantovana poslednjom rečenicom. S druge strane, odraz jedne posrnulosti duha ostaće zarobljen u suzi krupnjači koju je “par sićušnih ruku, malenim ribarskim štapom, spuštao niz obraz”.
– Ivan Isailović

Prvi roman scenariste i reditelja Vladimira Vulevića nosi tragove autorove izvorne vokacije. U njemu su, naime, scena i dijalog sve. Događaji sabijeni u upečatljivu sliku i živi ljudski govor predstavljaju središte piščeve pažnje u priči koja donosi istoriju jedne žestoke borbe sa zavisnošću. Čitalac otuda stiče utisak da posmatra kinematografsko uprizorenje širokog spektra, od svakodnevnih razgovora, do (pseudo)sokratskih dijaloga. Po svoj prilici, dijelom je riječ i o predlošku nekog budućeg Vulevićevog filma, koji je autor imao potrebu da publici učini dostupnim prije nego potpuno sazri njegova režiserski autorizovana vizuelizacija.
– Vladan Bajčeta