Ka kritičkoj i revolucionarnoj pedagogiji

Ispitujući smisao i ciljeve obrazovanja i vaspitanja u ljudskoj istoriji, autor iznosi čitav društveno–istorijski razvoj pedagoške misli od vremena drevnog matrijarhata i prelaska na patrijarhat, preko antičke Grčke, srednjeg veka, novog doba, Renesanse, utopijskog socijalizma, modernog doba, perioda francuskih materijalista, perioda svetskog prosvetiteljstva, kroz pedagoške ideje s početka XX veka, kroz period novih znanja iz dečje psihologije i pedagogije, pitanja pedagogije i medijske manipulacije, do današnjeg vremena tzv. vaspitanja za toleranciju.

Ključno pitanje na koje odgovara ova knjiga jeste drevno pitanje koje je poljski filozof i teoretičar obrazovanja Bogdan Suhodolski samo reaktualizovao, a to je: kako pomiriti pedagogiju egzistencije obrazovanja za život, sa pedagogijom esencije, ili formiranja ljudske ličnosti, bez koje ovog prvog nema, ili ga nema na smisaon i srećan način za pojedinca i društvo?

U fokusu ove studije naročito biva kritička pedagogija Paula Freirea – obrazovna teorija i praksa podučavanja i učenja, a koje su u funkciji političke borbe za pobijanje i transformaciju dominantnih represivnih društvenih narativa stvaranjem društva jednakih. Takva pedagogija ukazuje na potrebu za aktivnom, kritičkom i dijaloškom akcijom u i ka realnosti, sa ciljem razumevanja istorije kao privremenog stanja podložnog stalnim promenama.