Francusko simbolističko nasleđe u srpskoj poeziji

Istaknuti srpski komparatista, prof. dr Jelena Novaković, u svojoj novoj knjizi Francusko simbolističko nasleđe u srpskoj poeziji stavila je u središte interesovanja simbolizam u francuskoj i srpskoj književnosti, polazeći od jednostavne činjenice da je ova vrlo važna pojava i u jednoj i u drugoj književnosti imala velike domete i značaj i da su neki od najvećih francuskih i srpskih pesnika i sami svoju poetiku određivali kao simbolističku, a da je, opet, niz srpskih pesnika (J. Dučić, S. Pandurović, M. Bojić, T. Manojlović, S. Vinver, B. Miljković, A. Vukadinović, B. Radović, I. V. Lalić, J. Hristić), u različitim oblicima (eseji, prevodi, pesme,intervjui), ukazivao na svoje veze sa francuskom književnošću. Uz sve to, simbolizam je u modernoj evropskoj književnosti izuzetno važna književna pojava i našao se u središtu interesovanja i nekih velikih proučavalaca pesničke umetnosti (E. Vilson, Hugo Fridrih, S. M. Baura), koji su u simbolizmu videli reprezentanta nekih od najvažnijih odlika modernog pesničkog stvaralaštva, ponajviše nastojanja da se pesnička umetnost udalji od svakog oblika mimetičnosti, da na nov način tretira zvukovno-melodijsku dimenziju pesničkog jezika i slično. Ukazujući na samom početku na to da je simbolizam kao književni pokret u francuskoj književnosti relativno kratko trajao (od sredine osamdesetih do sredine dvedesetih godina 19. veka), ali da je njegov uticaj bio i ostao dugotrajan i po poetičkim odjecima vrlo plodan, Jelena Novaković je pripremila podlogu za oblikovanje književnoistorijske slike simbolizma u francuskoj književnosti, jednako kao što je, ukazujući na najvažnije poetičke ideje francuskih simbolista, a ponajviše Stefana Malarmea, nastojala da ukaže na širinu prodora tih ideja u srpsku književnost i na nekoliko generacija srpskih pesnika.

– Prof. dr Radivoje Mikić