Dolazak

Nikolaidisov roman se poigrava sa istorijom i dovodi u pitanje romantičarsko shvatanje njene teleologije, posebno kada su u pitanju ljudski postupci. Njegovi likovi su, bez obzira na to ko je u pitanju, osim možda Salvatorea – dobroćudnog mesara i čoveka kome su krvave ruke u opisu posla – moralno izopačeni i zli, bez samilosti i smelosti, a sve to još više izlazi na videlo kada se nađu u situaciji u kojoj su saterani u ćošak, odnosno kada su ubeđeni u skorašnji kraj. 

Dolazak se igra paralelizmima i dvojstvima. Pored glavnog slučaja ubistva porodice Vukotić, tu je i „sporedni“ – ubistvo Salvatoreovog sina; pored jednog detektiva (koji radi u sadašnjosti, empirijskom metodom), imamo još jednog, sina, koji pokušava da reši slučajeve na daljinu, i vremenski i prostorno, metodom intelektualne dedukcije koju su koristili Sigmund Frojd i Šerlok Holms; uz jednu Apokalipsu koja se dešava tu i sada, imamo još jednu, rezervnu, koja će se odigrati ukoliko ova velika, primarna, zakaže. Međutim, odnosi koje među sobom grade ovi parovi nisu jednostavni i jednosmerni, naprotiv. Tekstualni argumenti često govore u prilog tome da je ono što je naizgled manje važno, u stvari važnije, kao i da treba biti oprezan kada su u pitanju paralelizmi jer oni samo skrivaju antagonizme.