Arhitekta Vasilij Mihailovič Androsov (1872–1944)

Ova bogato ilustrovana monografija teži da prikaže, obeleži i konačno otrgne od zaborava delo arhitekte Vasilija Mihajloviča Androsova (1872–1944), koji je, bežeći pred naletom Oktobarske revolucije, u Kraljevinu Srba Hrvata i Slovenaca emigrirao 1920. godine.
Androsov je svojim pregnućem obuhvatio znanja mnogih, svojim delom nadišao postavljeni mu cilj, svojim talentom pomerio granice, a snagom svoje vere, koja mu dade volju u izgaranju, da ostvari svoje poslušanje neimara grandioznih dometa, i što je najvažnije – da nam pokaže put, put posvećenog čoveka, umetnika, i nadasve kreativnog erudite koji je svoj talenat okrunio opusom dostojnim divljenja.

U istoriji razvoja srpskog sakralnog graditeljstva novijeg doba projektantski opus ruskog arhitekte, emigranta, Vasilija Mihajloviča Androsova ima posebno značajno mesto. U relevantnoj istoriografiji ocenjivan je kao arhitekta posebnog ranga, sa visokom produkcijom, kojom su ostvareni naročiti graditeljski dometi i osoben arhitektonski diskurs koji je svoje korene crpeo iz srpskog nacionalnog i vizantijskog graditeljstva. Nasleđene premise projektovanja nesumnjivo je uspešno prilagodio novom prostoru, zatečenom nasleđu i kulturološkom konceptu u kome se sledom životnih okolnosti nenadano zadesio.

Osim detaljnog prikaza Androsovljevog sakralnog graditeljstva, u monografiji je obrađena i delatnost slikara i vajara ruskih emigranata u crkvama Vasilija Androsova. Na primeru ikonopisa i živopisa u osamnaest crkava, koje je na teritoriji današnje Srbije Androsov projektovao, moguće je sagledati gotovo sve struje koje su se razvijale u religioznom slikarstvu Androsovljevih zemljaka, emigranata u Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca/Kraljevini Jugoslaviji.