Talasi beogradskog mora

Ceo prošli vek prošao je u traženju pravog romanenskog izraza gradskog života. Pre svega Beograda, kojem su posvećeni vekovi književne imaginacije – od despota Stefana Lazarevića do Pavića, Albaharija i Gorana Petrovića, ili od Uskokovića do Pekića, Čolanovića i Marka Krstića. Za neke pisce, kao za Andrića i za Mešu, čak ne znamo koliko je Beograd bio važan. Zato jedan novi, lirski začet a privredno oblikovan roman, dolazi da velikoj tradiciji beogradske proze doda nešto na granici onoga što nestaje i novog veka, kojeg kao da nema iako je već odavno počeo.
Ovako se voli grad i traži život u njemu.

Svi su najbolji romani neka vrsta lutanja. Ali od lutanja po nepoznatim i dalekim svetovima ponekad je uzbudljivije lutanje po Dorćolu i okolini, po sopstvenoj prošlosti i tuđoj nesreći koja u svakom trenutku može postati i tvoja sreća, i tvoja kob.

U knjizi u kojoj ima toliko ljubavi ništa ne može da nedostaje.