U očekivanju Nobelove nagrade

Sasvim ironičnog naslova, ova topla priča govori o otkrivanju sveta i sunovratu snova generacije gimnazijalaca iz 1948. godine, čija je mladost proticala u vreme socijalizma, obnove i izgradnje, koja se opredeljivala između ovog i onog, i čiji su se pripadnici našli na različitim stranama.

„Roman U očekivanju Nobelove nagrade Duška Rodeva započinje željom dva dečaka ka tome da budu veliki pisci, čije je stvaralaštvo ovenčano Nobelovom nagradom. Njihovi dijalozi obojeni su dečjom maštom kojoj se čini da na putu ka slavi nema nijedne prepreke, osim možda nedostatka brade, jer posle dostojanstva, najvažnija stvar za jednog pisca je da ima bradu. U, na prvi pogled, naivnim dijalozima između glavnog junaka (pripovedača), i njegovog prijatelja Dojranskog krije se ironija i kritika društva.

Međutim, smeh će vrlo brzo skliznuti sa lica čitaoca, jer se mladići suočavaju sa ozbiljnim problemima koji proishode iz političke situacije u kojima se njihova država našla. Dojranski se, poput svakog momka, zaljubljuje, druži, odlazi na korzo i vija devojke. U jednom trenutku ga odvode kao sumnjivog, a on se sa Golog Otoka vraća slomljen, bolestan i otuđen od čitavog sveta. Ovaj roman iznova otvara pitanja kojima su se u srpskoj književnosti bavili Dragoslav Mihajlović i Borislav Pekić. Golootočko iskustvo ponovo postaje aktuelna književna tema, s tim da tikve cvetaju ne samo u komunističkom društvenopolitičkom režimu, već i u onim potonjim.“ – Nataša Drakulić

„Ovaj roman se nadovezuje na prethodne romane Duška Rodeva – Razgovori s Dojranskim i Svetla budućnost počinje sutra, najkasnije sledećeg dana. Nastavlja priču o njihovom glavnom junaku, Dojranskom. On pripoveda o ljudskim sudbinama, te priče su pune ironije, apsurda, etičkih deformacija, nepravde, uzaludnih nadanja i tuge zbog ispraznosti života.

Vreme u kojem se odvija radnja u ovom romanu je težak i mračan period raskida Jugoslavije sa zemljama Informbiro-a. Iako su mladi očigledno pre svega zainteresovani za svoj ljubavni život, gde je čežnja za ljubavlju snažno prisutna, u njihovu svakodnevicu dolaze i problemi trenutne političke situacije. Kroz ovaj roman Duško Rodev nastavlja da se izjašnjava kao autor zaiteresovan za eksplicitne etičke probleme. U ovom slučaju – kroz lirsku intonaciju koja menja problematične uslove, kroz humor koji prelazi u ironiju, sa napadom na ‘nebo’ i bolan pad na zemlju, kroz iluzije koje se raspršavaju kao kratkotrajni balončići od sapuna – dolazimo do naših modernih vremena, kad se ružne manifestacije prošlosti iznova pojavljuju.“ – Blagoja Ivanov

prevod sa makedonskog Duško Rodev