Knjiga je „pokušaj da se u toj misli i ideji sagleda onaj fenomen koji se već čitav jedan i po vek naziva, optužuje, osuđuje i anatemiše kao „velikosrpska politika”, rođena u vatri nacionalne revolucije 1804–1815. i jedva vaskrsle srpske države. Tek 1830, poluoslobođena i polunezavisna, autonomna kneževina u okviru Osmanskog carstva (ali i pre toga, dok su još vođene borbe za otimanje iz turskog ropstva), Srbija je postala središte u koje su upirali poglede i polagali nade Srbi iz svih krajeva u kojima su živeli, pod tuđinskom vlašću dveju imperija: Osmanskom i Habzburškom.
Legitimna i epohi građanskog društva Evrope prirodna težnja za ujedinjavanje naroda istog etničkog porekla, istog jezika, istih istorijskih tradicija i uspomena, i za obrazovanje nacionalnih država, javila se i kod Srba. Tako su još u prvoj polovini XIX veka nastali srpska nacionalna ideologija i srpski nacionalno-državni program.
Ta ideologija i taj program su u nastojanjima, ali i teškim borbama s milionskim žrtvama radi svog ostvarenja, prolazili kroz različita istorijska razdoblja i mnogobrojne promene, korekcije i prilagođavanja. Jedna jedina njegova strateška zamisao ostala je trajna i dosledno poštovana skoro do današnjeg dana: srpski narod ima prirodno i istorijsko pravo na nacionalnu državu u kojoj će se ujediniti većina njegovih pripadnika.“
Recenzije
Obriši filtereJoš nema komentara.