Orao u grbu

U Orlu u grbu se ponovo „oživljava oduševljenje prvobitnim epopejama koje govore o krvi, silovanju i sili“. Banda sinova na čelu sa najstarijim naslednikom, ustaje protiv oca, strašnog i surovog gospodara, a da za to nema drugih poriva osim instinkta. Uz njega su i žene, predane i ustrašene njegovom moći, u svojoj ulozi nevinih žrtava ili kao otelovljenje divljeg i pohotnog instinkta. Osim Ijudskih likova, tu je i Priroda, prelepa, nema i smirena. U ovom delu Valje Inklan upotrebljava svoj poseban jezik i novatorske forme da bi opevao primalne radnje koje grehu oduzimaju bestijalnost antičke sekularne tragedije. Ritualna kadenca jezika u Orlu u grbu, i svi elementi koji čine tu liturgijsku i enigmatsku atmosferu, mitsku i poetičnu istovremeno, već od početka dela ističu njegov simbolistički karakter.